Odmiany tańca brzucha

W tańcu orientalnym można wyróżnić bardzo wiele odmian, które podzielone są kategorycznie zależnie od pochodzenia czy stylu. Nie zapominajmy też o tym, że różne odmiany mogą się ze sobą łączyć i przeplatać, o różnicach występujących w różnych regionach oraz o tym, że każdy nauczyciel może inaczej przedstawić dany gatunek.

Podziały mogą być ze względu na pochodzenie: Egipt, Turcja, Liban, Tunezja, USA, Maroko, Syria. W przypadku stylu tureckiego i egipskiego możemy wyróżnić ponadto klasykę i tańce folklorystyczne, a te zaś pochodzą z innych rejonów Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu. Odrębną kategorią są odmiany, które łączą taniec orientalny z innymi gatunkami tanecznymi.

klasyczny taniec egipski, oriental, raqs sharqi, classical, egyptian - tego stylu nie powinno się traktować jako jednorodnej formy tańca z określonymi regułami. Styl nie do końca określony konkretnymi ramami. Zawiera w sobie typowe dla tańca brzucha ruchy bioder oraz rąk, klatki piersiowej. Charakterystyczne on izolacje.Pod tym pojęciem kryje się kilka definicji. Taniec do tradycyjnych pieśni arabskich (Mohammed Abdul Wahab, Farid El-Atrache) wymaga od tancerki znajomości tekstów piosenki i odpowiedniego jej zinterpretowania, na równi z linią melodyczną.

klasyczny taniec turecki – kolebką tego tańca jest Turcja, jednak dużo do tego stylu wnieśli nie tylko Turcy, ale też tureccy Cyganie, przez co taniec ten charakteryzuje się mniejszą izolacją w porównaniu do stylu egipskiego i dużą ruchliwością tancerki na scenie. Łatwo go rozpoznać, ponieważ jest szalenie dynamiczny, występuje tu dużo podskoków, przy czym części ciała nie są tak odseparowane jak w tańcu egipskim – taniec wydaje się być bardziej miękki i płynny. Typowy ruch to tzw. „fala brzucha”. Często do występu wplata się elementy gimnastyczne np. szpagat.

Beledi, balady - (rytm) - tradycyjny rytm egipski na 4/4, stanowiący wariację rytmu maksum, podobny nieco do saidi , od którego różni się odwróceniem kolejności "dum" - dwa silne akcenty "dum" na początku i tylko jeden na pozycji 5. Rytm beledi stanowi podstawę muzyki i tańca beledi.

Megeance - taniec stworzony na potrzeby dużej sceny oraz konkursów. Utwory megeance są zazwyczaj specjalnie komponowane dla tancerek i składają się z kilku różnych, następujących po sobie partii, z których każda ma inny charakter. Na odmienność partii wpływa zmieniający się rytm, który tancerka podkreśla w odpowiedni dla niego sposób. Większość utworów megeance składa się z wejścia (najczęściej z woalem, do rytmu malfuf), części środkowej (kilka rytmów np. saidi, masmoudi kabir, taksim, ayoub; często wplata się kawałek drum solo), oraz mocnego zakończenia.Megeance wymaga od tancerki bardzo dobrej znajomości rytmów orientalnych oraz umiejętności dobierania do nich odpowiednich figur oraz związanychz nimi emocji.. W tańcu tym można zauważyć również wiele elementów baletu.

Drum solo - taniec wykonywany do utworu muzycznego, w którym używane są wyłącznie instrumenty perkusyjne typu dumbek, tabla, saggaty etc. Nie jest osobnym stylem tanecznym, a jedynie fragmentem występu scenicznego. Tancerka stara się swoim ciałem oddać uderzenia instrumentów, co często daje efekt zabawny i zalotny. W stylu amerykańskim ruchy często wywodzą się z poppingu i lockingu, są niesamowicie precyzyjne. Drum solo jest widowiskowe i efektowne, z tego powodu często stanowi kulminacyjny punkt programu występów danej tancerki. Często stanowi element megeance.

Raqs assaya (assaya – bambusowa laska) - taniec folklorystyczny (głównie folklor egipski) wykonywany z użyciem jednej, czasami dwóch, a nawet trzech lasek bambusowych. Istnieje wiele odmian raqs assaya, wśród nich najpopularniejsze są taniec z laską saidi i taniec z laską beledi. Saidi jest tańczony zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn, jednak w zależności od płci tancerza ma inny charakter. Beledi z laską jest wesołe i swobodne, dużą wagę przykuwa się tu na pracę bioder.
Shaabi – współczesna wersja raqs assaya.

Fellahi (arab. farmerzy, chłopi, rolnicy) - odmiana typowo ludowa, nawiązująca figurami do czynności (przedstawia zbieranie plonów, noszenie wody w dzbanach itp.) fellahów czyli rolniczej ludności północnego Egiptu. Taniec ten, wykonywany w rytm fellahi.

Debka, debke, dabke - wywodzi się z Libanu, Palestyny, Syrii i Jordanii. Jest to taniec grupowy wykonywany liniowo, tańczony zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn, dynamiczny i wesoły.

Raks tahtib, (tahtieb) najczęściej grupowy, tańczony wyłącznie przez mężczyzn, wywodzący się z regionu Saidw Górnym Egipcie. Przedstawienia figuralne tancerzy w charakterystycznych pozach i z kijami w dłoniach znane są z antycznych egipskich grobowców, jest to więc jeden z najstarszych egipskich tańców folklorystycznych. Uważa się, że to od tahtibu właśnie wzięły swój początek wszystkie pozostałe tańce z laską. Wykorzystywane tu proste, drewniane kije miały pierwotnie nawet do 2 metrów długości, z czasem stały się jednak o wiele krótsze. Mimo iż obecnie tahtib to jedynie inscenizacja walki na kije, dawniej był on bardzo bliski sztukom walki i w istocie swej podobny np. do znanej dziś dość powszechnie brazylijskiej capoiry.

Khaleegy - nazwa ta oznacza region Zatoki Perskiej i obejmuje kraje takie jak Iran, Irak, Kuwejt, Bahrain, Oman, Katar, Arabię Saudyjską i Zjednoczone Emiraty Arabskie. Jest tańcem folklorystycznym pochodzącym z tamtych regionów, tańczony wyłącznie przez kobiety, głównie na imprezach lub uroczystościach (np. weselach). Charakterystycznedla tego stylu są ruchy głową i przerzucanie włosów, drobne, lekkie kroczki i ruchy ramion.Khaleegy tańczy się w długiej, obszernej sukni zwanej thobe al nashaar [z arab. "thobe" - suknia, "raqs nashaar" - inna nazwa tańca khaleegy] lubpo prostu khaleegy dress. Jego znajomość jest dla tancerek ważna, ponieważ może pojawić się jako fragment megance.

Melaya Leff, melaya laff (dosł. „zawinięta w chustę”), wyraża przemiany, które zaszły w Egipcie na początku XX wieku, zwłaszcza jego otwarcie się Egiptu na Zachód i nowoczesność. Charakterystycznym rekwizytem tej odmiany jest duża prostokątna chusta, którą tancerka zalotnie rozwija, po czym z powrotem zawija się w nią i zarzuca sobie na ramiona. Kostium do melaya leff znacznie różni się od kostiumów do tańca brzucha i innych tańców folklorystycznych. Jest to wąska sukienka sięgająca za kolana, chustka z pomponami na głowę, pantofelki (również z pomponami) oraz obszerna, czarna chusta.

Raks shamadan, taniec ze świecznikiem, który tancerka nosi na głowie. Taniec jest charakterystyczny dla jednego ze zwyczajów weselnych.
Faraoński taniec (pharaonic dance/style, pharaonisch Tanz) - współczesny taniec, który stanowi próbę rekonstrukcji antycznych, najczęściej sakralnych tańców egipskich. Charakterystycznym rekwizytem są świece oraz skrzydła Isis.
Belly dance show - inaczej fantasy bellydance - jedna z najnowszych odmian tańca brzucha. Wykorzystuje się często różnego rodzaju rekwizyty, zaczerpnięte często z innych odmian tańca (miecze, skrzydła Izydy, woale, tace ze świecami, wachlarze, świeczniki, fan-veil, veil-poi, fire-poi) Charakterystyczną cechą są nietypowe stroje i dobór muzyki, tworzenie teatru tańca, nietypowa oprawa sceniczna (np. efekty świetlne) Jest to jedna z odmian turniejowego tańca brzucha.
Tribal - jest to połączenie "tradycyjnego" tańca brzucha (m.in. American Cabaret Style) z innymi gatunkami tanecznymi, takich jak etniczne tańce północnoafrykańskie, indyjskie oraz flamenco. W ramach tej odmiany możemy wyróżnić American Tribal Style oraz Tribal Fusion.